Szlifowanie płaszczyzn jest jednym z najważniejszych i powszechnie stosowanych rodzajów obróbki wykończeniowej. Stosuje się je zarówno do kształtowania niewielkich powierzchni, jak i tych wielkogabarytowych celem nadania im pożądanej gładkości oraz skorygowania wielkości i kształtu. Wyróżniamy dwa podstawowe rodzaje tej techniki: czołową i obwodową.

Szlifowanie płaszczyzn czołowe a obrotowe

Szlifowanie płaszczyzn na szlifierkach metodą  czołową odbywa się z zastosowaniem ściernicy garnkowej lub walcowej, natomiast przy szlifowaniu obwodowym stosuje się ściernicę tarczową. Pierwsza metoda charakteryzuje się wysoką wydajnością i mniejszą dokładnością, gdzie uzyskuje się powierzchnie płaskie z błędem nie przekraczającym 0,02 mm/1000 mm na szlifierkach ze stołem obrotowym i 0,015 mm/1000 mm na szlifierkach ze stołem wzdłużnym.  Szlifowanie obwodowe wyróżnia się większą czasochłonnością i wyższą dokładnością. W tym wypadku błąd płaskości obrabianej powierzchni nie przekracza 0,005 mm na długości 500 mm.

Zalety szlifowania płaszczyzn

Obróbka powierzchniowa w dużym stopniu wpływa na właściwości użytkowe warstwy wierzchniej, dlatego stosuje się ją przede wszystkim do wykańczania tych elementów maszyn, które są najbardziej narażone na silną eksploatację i zużycie. Odpowiednio przygotowane części stają się odporne na zużycie ścierne przy poślizgu, zużycie wskutek tarcia tocznego (łuszczenie, pitting), obciążenia udarowe, obciążenia cieplne, korozję atmosferyczną, korozję w wysokiej temperaturze, korozję chemiczną, erozję.

Ponadto, dokładność wykonania poszczególnych elementów maszyny znacząco podnosi trwałość całego urządzenia, wytrzymałość połączeń spawanych, zdolność do tłumienia drgań, szczelność, a także opory przepływu. Szlifowanie płaszczyzn to również zabieg kosmetyczny, mający na celu nadanie powierzchni pożądanego połysku i usunięcie powstałych w wyniku eksploatacji danego elementu śladów rdzy i zarysowań.